Reisblog Nepal – De kat op het spek binden
Het is warm in mijn tijdelijke kantoor in Kathmandu. De monsoon staat op het punt van losbarsten. Er is nog geen drup regen gevallen maar je voelt al een paar dagen dat de luchtvochtigheid onmiskenbaar toeneemt. De afgelopen weken heb ik door Nepal gereisd voor het uitzetten van nieuwe reisroutes. Gisteren ben ik teruggekeerd naar Kathmandu om de nieuwe reizen uit te werken. Suraj, één van onze lokale uitvoerders, heeft voor de time being een kantoortje voor me vrijgemaakt in zijn bedrijfspand, zodat ik in alle rust mijn werk kan doen. Nou ja, rust…? De vele brommertjes, riksja’s en auto’s, buiten op straat, toeteren aan één stuk door. En de overbuurman, die een cd-shop runt, heeft zijn muziek zo luid mogelijk gezet, in de hoop dat dit klanten trekt.
Het Nepalese meisje, ze doolt al de hele dag doelloos door het pand, maakt mij met gebaren duidelijk dat ik naar de lucht moet kijken. Ik ga naast haar op de balustrade staan en samen kijken we naar boven waar de eerste dreigende wolken zich samenpakken. Het is een mooi schouwspel. Donkerblauwe vlagen bewegen onstuimig door de lucht en groeien uit tot steeds hoger opbollende buienwolken. Als ik weer terugloop naar mijn bureau knikt ze me beleefd gedag. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik van haar moet denken. Ik schat haar een jaar of zeventien. Ze drentelt al uren heen en weer en voelt zich duidelijk niet op haar gemak in deze omgeving. Af en toe komt ze, een beetje onhandig en verlegen, bij mijn bureau staan. Ze heeft voelbaar behoefte aan iemand die aardig voor haar is. Maar veel verder dan elkaar vriendelijk toelachen komen we niet. Mijn Nepalees is ontoereikend en zij spreekt geen woord Engels. Het personeel negeert haar volkomen. En ook Suraj keurt het meisje geen blik waardig. Alhoewel zij op haar beurt telkens uiterst lief naar hem lacht.
Aan het einde van de middag loop ik naar de kamer van Suraj om samen met hem een kop koffie te drinken. Suraj is, zoals altijd, vrolijk en spraakzaam. Maar als ik hem vraag wie, in vredesnaam, dat meisje is dat hier al de hele dag met haar ziel onder de arm ronddwaald, valt hij stil. Zijn blik keert zich naar binnen. ‘Aaargh’, zucht hij, terwijl hij zich achterover laat zakken in zijn stoel. ‘Dat is Susmita. Ze is hier al een week en ik word stápelgek van haar. Ik wilde dat mijn ouders er mee ophielden!’. ‘Dat je ouders er mee ophielden?’ vraag ik verbaasd. ‘Waar moeten je ouders mee ophouden?’. ‘Om meisjes uit Dolpo, de streek waar ik geboren ben, op me af te sturen! Mijn ouders vinden dat ik moet trouwen en kinderen krijgen. Ik zeg altijd tegen mijn ouders dat ik nog niet wil trouwen. En dat hebben ze lang geaccepteerd. Maar ze beginnen hun geduld te verliezen. Ze vinden dat ik oud word. Ik ben al 32 en dus sturen ze tegenwoordig meisjes uit mijn geboortedorp op me af. Ze hopen dat ik zo’n meisje leuk ga vinden als ze bij me in de buurt is. Susmita is al de vierde die ze vanuit Dolpo naar Kathmandu hebben gehaald. Ik verzin telkens een smoesje waarom ik niet met zo’n meisje wil trouwen. Maar dat kan ik niet blijven doen zonder mijn ouders te beledigen. Ouders weten tenslotte, beter dan wie dan ook, welke vrouw het beste bij hun zoon past’.
‘Denk je dat?’ vraag ik, ‘dat ouders het beste weten wie bij hun kind past? Ik moet er niet aan dénken dat mijn ouders iemand voor me zouden uitzoeken. Ze zouden rekening met mij houden maar zéker ook hun eigen wensenlijstje hanteren’. Suraj komt onverwacht fel uit de hoek. ‘Jij hebt je eigen partner gekozen maar bent van hem gescheiden. Jullie westerlingen denken altijd dat er eerst liefde moet zijn voordat je met elkaar trouwt. Maar dat klópt niet. Verliefdheid is niet meer dan een kortstondig fata morgana en een uiterst wankele basis voor een huwelijk. Onze ouders kiezen een vrouw die écht bij ons past. Omdat ze uit dezelfde kaste en van dezelfde geboortegrond komt, omdat onze sterrenbeelden samengaan, omdat ons karma verenigbaar is. Bij ons ontwikkelt de liefde zich nádat we met elkaar getrouwd zijn!’
‘Wat maakt’, probeer ik voorzichtig, ‘dat je dan niet meegaat in de keuze van je ouders voor Susmita? Ze is tenslotte lief én mooi én jong’. En gek genoeg om zich vanuit een afgelegen bergdorp naar Kathmandu te laten sturen om gekeurd te worden door een onbekende man, denk ik er stiekem achteraan. Tegelijkertijd begrijp ik natuurlijk maar al te goed dat Susmita helemaal niets te kiezen heeft gekregen.
‘Nou ja, kijk, natuurlijk weten mijn ouders het beste wat goed voor mij is’, antwoordt Suraj, ‘maar ze weten weinig van de moderne wereld. Ze hebben altijd in de bergen gewoond en snappen niet zo goed wat het leven in de stad van mij, en dus van mijn toekomstige vrouw, vraagt. Susmita kan bijvoorbeeld goed voor het vee zorgen en weet hoe je rijst moet planten. Maar ze weet niet hoe ze zich moet gedragen als ik een zakenpartner bij mij thuis uitnodig. En hoe gaat ze mijn kinderen helpen bij het maken van hun huiswerk? Ze is maar drie jaar naar school geweest. Ze past heel goed bij mij. Maar ik heb geen tijd voor een vrouw die nog zóveel moet leren’.
‘Hmmm’ knik ik, ‘als jij je ouders zou mogen helpen bij het uitzoeken van een goede vrouw wat zou je hen dan adviseren?’. Suraj gaat prompt rechtop in zijn stoel zitten en somt enthousiast op: ‘ze moet met computers kunnen omgaan, ze moet Engels spreken, ze moet snel kunnen typen, ze moet accepteren dat ik door mijn werk veel met westerse vrouwen om ga, ze moet gestudeerd hebben zodat ik ook over serieuze zaken met haar kan praten, ze moet goed voor mijn familie zorgen en thuisblijven als dat nodig is’. Hier word ik op mijn beurt even stil van. Suraj ziet mijn verwarring. Mijn vragen hebben hun uitwerking op hem ook niet gemist. We drinken in stilte van onze koffie terwijl we beiden in onze eigen gedachten verzinken.
Het is Suraj die de stilte doorbreekt: ‘Bahini, ik denk dat ik de oplossing heb! Ik trouw gewoon met Susmita en ga kinderen met haar maken’. ‘En jij en ik’, zegt hij terwijl hij me openhartig aankijkt, ‘wij gaan niet trouwen, maar jij wordt wél mijn vrouw, zodat ik altijd iemand heb om mee te praten en me te helpen in het bedrijf!’
Gelukkig heb ik mijn koffie inmiddels op, zodat ik me dáár in ieder geval niet meer in kan verslikken.
Buiten doet de monsoon haar entree met een enorme stortbui.
© NativeTravel
Tripadvisor ?!
Als reizigers een bestemming, activiteit of hotel uitzoeken maken ze vaak gebruik van Tripadvisor. Op zich niets mis mee, maar een paar kanttekeningen zijn wél op hun plaats.
We maken het dagelijks mee. Klanten die een bepaalde plaats willen bezoeken omdat er duizenden recensies zijn dat dit the-place-to-be is. Of reizigers die op Tripadvisor hun hotels uitzoeken en ons vragen deze specifieke hotels op te nemen in hun reis. Soms zelfs wordt om één bepaalde kamer gevraagd, omdat over deze ene kamer zo’n lovende recensie op Tripadvisor staat. We doen dit overigens met alle plezier. Het komt alleen regelmatig voor dat de van Tripadvisor gehaalde informatie niet past bij de wensen van de reizigers.
Wat te denken van de fantastische recensie over kamer 16 van hotel X? Misschien was deze persoon voor de eerste keer van zijn leven in een middenklasse-hotel en vergeleek hij de kamer met zijn ervaringen in backpack-hostels? Betekent het dat kamer 18 minder aangenaam is? Of sluit het uit dat kamer 26 eigenlijk een veel mooiere kamer is?
Vorige week was ik bij klanten die graag Dalat, in Vietnam, opgenomen wilden hebben in hun reis. Op mijn vraag met welke reden ze dit wilden bleek dat dit het gevolg was van de vele positieve recensies over Dalat op Tripadvisor. Dalat heeft echter een hoog kitch-gehalte. Vietnamezen, Chinezen en Russen zijn er dól op. Voor iedereen die op zoek is naar ‘plastic’ vermaak en vertier is het een aantrekkelijke bestemming. Dit verklaart de lovende recensies op Tripadvisor. Maar als je interesse hebt in cultuur en op zoek bent naar échte reiservaringen, zoals deze klanten, dan wordt Dalat een grote teleurstelling. In overleg met elkaar hebben we dus een streep door Dalat gezet en voor een mooi alternatief gezorgd.
Hotel nummer 1 in een bepaalde plaats is niet perse het beste hotel. Sommige hotels staan op nr 1 omdat er maar twee hotels zijn in deze plaats op Tripadvisor. Dan kun je kiezen voor de nr 1 in plaats A, maar je bent misschien veel beter af bij de nr 20 in een nabijgelegen plaats. En wat te denken van de hotels die niet op Tripadvisor staan? Er zitten páreltjes tussen!
Bezoek je een gebied waar veel backpackers komen dan kun je er vergif op innemen dat de budgethotels de hoogste waarderingen hebben. En ga je naar een bestemming waar veel mensen met een grote beurs komen dan komt dit de middenklasse- en budgethotels op lagere waarderingen te staan. Ben je in zo’n geval op zoek naar leuke middenklasse-hotels dan krijg je al snel het idee dat deze hotels tot de minder goede hotels behoren. Wat dus niet waar hoeft te zijn en soms zelfs pertinent onjuist is.
Nagarkot in Nepal staat, dankzij een goede marketing, bekend als dé plaats in de Kathmandu-vallei met práchtige uitzichten op de Himalaya’s. Het klopt dat je hier bij helder weer een fantastisch uitzicht op de besneeuwde Himalaya-pieken hebt. Doordat Nagarkot de naam heeft vind je hier dus ook veel hotels en veel toeristen. Doordat er veel toeristen komen krijg je ook veel recensies op Tripadvisor. Wat nog eens het idee versterkt dat je beslist naar Nagarkot moet. Er zijn echter veel meer plaatsen in de Kathmandu-vallei die je een subliem uitzicht op de Himalaya bieden. Plaatsen die (veel) minder toeristisch zijn. In een geval als Nagarkot biedt Tripadvisor niet meer dan een self fullfilling prophecy, gebaseerd op een nogal eenzijdig beeld van de mogelijkheden van deze regio.
De meeste mensen denken dat hoe meer recensies een hotel of activiteit heeft hoe betrouwbaarder de waardering is. Belangrijk hierbij is te bedenken of jij eigenlijk wel dezelfde reiswensen hebt als de gemiddelde recensent. Als een hotel veel recensies heeft gaat het waarschijnlijk om een grootschalig hotel met veel kamers: is dit de plek waar jij naartoe wilt? En, als voorbeeld, Patong Beach is het grootste en populairste strand van Phuket (Thailand). Het heeft een brede kustlijn, zacht wit zand en warm zeewater. Klinkt goed toch? Je hier vervelen is onmogelijk. Het bruisende nachtleven trekt feestend publiek. De jetski’s zorgen ook voor het nodige volume en leven in de brouwerij. Oeps, misschien tóch maar voor een minder populaire strandbestemming kiezen?
Tripadvisor genereert recensies, niet minder en zeker ook niet meer. Wat wij doen is jouw wensen vergelijken met de mogelijkheden. Dát is de grote meerwaarde van een gespecialiseerde reisorganisatie met een persoonlijke aanpak, zoals NativeTravel.
Geef je wensen gerust aan ons door, óók als deze gebaseerd zijn op commerciële websites zoals Tripadvisor. Wij denken vervolgens graag met je mee. Zodat je zeker weet dat jouw reis ook écht bij je wensen past.
Zelf ook eens analyseren wat Tripadvisor te bieden heeft? Kijk op www.tripadvisor.nl
© NativeTravel
Reisblog – We hebben het wel gezien maar we zijn er niet gewéést!
We hebben zere voeten, een schorre stem en zó veel leuke gesprekken op de Vakantiebeurs in Utrecht! De Vakantiebeurs trekt een gemêleerde groep Nederlanders aan. Het is interessant om te merken dat er veel mensen bij zijn die, geheel terecht, geen zin meer hebben aan groepsreizen van soms wel 20 tot 40 reizigers per groep. Mensen willen steeds vaker een échte maatwerkreis. In een kleine groep of individueel. Wat natuurlijk veel verder gaat dan de zogenaamde ‘bouwstenen’, die werkelijk niets met maatwerk te maken hebben. Natuurlijk biedt NativeTravel ook de highlights aan (het zijn niet voor niets highlights). Maar daarnaast bieden we óók reiservaringen aan die je nergens anders vindt: puur, authentiek en écht. Vandaag een stel op de stand die met een grote bekende reisorganisatie een groepsreis hadden gemaakt. En teruggekomen waren met het gevoel ‘we hebben het land wel gezien maar we zijn er niet gewéést’. En nu dus op zoek waren naar een échte reis door dit gebied. Héél herkenbaar. De reiziger van nu wil tijdens de reis wérkelijk onderdeel zijn van de lokale cultuur. En geen “dansje voor de toeristen” voorgeschoteld krijgen of “een halfuurtje uit de bus gelaten worden om een lokale markt te bekijken”. Het is interessant om te zien hoe de reiswereld veranderd. Hoe de grote bedrijven het tegenwoordig moeilijk hebben en, mogelijk juist door hun formaat en geschiedenis, de draai naar de nieuwe reiswereld niet kunnen maken. NativeTravel heeft bijvoorbeeld geen dikke brochures. Die zijn totaal niet interessant zodra je als reisorganisatie écht maatwerk biedt. En als je een reis bij NativeTravel boekt krijg je ook zéker geen Nederlandse reisbegeleider mee. Wij werken uitsluitend met lokale reisbegeleiders, die zowel goed Engels als de taal van het land spreken. En je dus vanuit hun eigen achtergrond kennis laten maken met hun cultuur, de lokale bewoners én ook nog eens de mooiste plekjes kennen. Juist dóórdat we relatief klein zijn (en dat ook beslist willen blijven) zijn we in staat om de wensen van de nieuwe reizigers in te vullen!
© NativeTravel
Reisblog Mongolië – Waarom je bij NativeTravel niet de allerbeste gids mee krijgt!
Met een olijke grijns op zijn gezicht kijkt manlief me aan. ‘Dit zou wel eens een grote uitdaging kunnen worden!’ zegt hij fijntjes, om daarna schuddebuikend van het lachen op ons royale hotelbed in Ulaanbaatar neer te ploffen.
Ik ben bang dat hij gelijk heeft en deel zijn vrolijkheid niet. We hebben zojuist kennisgemaakt met het echtpaar dat ons de komende weken zal begeleiden tijdens onze reis door Mongolië. Nergui, de chauffeur, is een schat. Maar Nara, onze gids, is een pinnige dame waar mijn nekharen al meteen bij de eerste ontmoeting recht overeind van gaan staan.
Misschien heb ik het aan mezelf te danken. Ik heb tenslotte nadrukkelijk om een goede gids gevraagd. En die heb ik gekregen. Inclusief narcistische persoonlijkheidsstoornis. De boodschap dat Nara zichzelf de beste gids van heel Mongolië vindt zit om de paar zinnen in haar woorden verweven. Wat ze nog eens extra benadrukt door ook lijfelijk een stevig schild van grootsheid op te trekken. Er is geen doorkomen aan.
‘Laten we er maar het beste van maken’, zucht ik. Als ik mijn nekharen in bedwang weet te houden zal Nara me vast veel kunnen leren over Mongolië. En dát is tenslotte mijn doel.
De volgende ochtend staan Nergui en Nara stipt op tijd voor ons klaar met hun robuuste 4WD jeep. Een 4WD is een absolute voorwaarde om door dit land te kunnen reizen. Want behalve rondom de hoofdstad Ulaanbaatar zijn er in dit immens grote land nergens geasfalteerde wegen te bekennen. Het eerste wat Nara doet, nadat ze ons goedemorgen heeft gewenst, is haar gisteren al veelvuldig bevestigde dagloon herhalen. We hebben toch wel goed begrepen dat ze 50 dollar per dag wil, toch? En dat daar bovenop nog de kosten voor Nergui en de jeep komen? Ja, dat hebben we begrepen, knikken we braaf. En we hebben ook begrepen dat ze in Amerikaanse dollars uitbetaald wil krijgen en niet in Mongoolse tugrik? Nee, dat hadden we nou net weer eventjes niet begrepen. Ik zie dat Nara moeite moet doen om haar ergernis te verbergen. ‘Nou, dan gaan we nu eerst naar de bank, zodat jullie voldoende dollars kunnen pinnen’, zegt ze slechts.
Het is een heel gedoe bij de bank. We kunnen van alles pinnen maar er rollen geen dollars uit de ATM. En bij de balie snappen ze eerst niet wat we bedoelen. Als ze dit na tussenkomst van Nara wél begrijpen blijkt dat er vandaag even geen voldoende dollars op voorraad zijn. Kortom: Nara gaat zuchtend akkoord met uitbetaling in tugrik. We zullen haar aan het eind van elke week haar loon geven.
Als we de hoofdstad uitrijden weet Nara zichzelf te herpakken en neemt ze keurig haar rol als gids op zich. Het landschap is werkelijk grandioos. Zo ver het oog reikt alleen maar groene heuvels met af en toe een witte nomadentent. Nara vertelt ondertussen honderduit. Over het landschap, het leven van de nomaden, de roemruchte geschiedenis van het land, de trots van de Mongolen op hún Chengiz Khan, de vele bezienswaardigheden, de invloed van Rusland en China op Mongolië, de opleving van het boeddhisme onder de bevolking en het oeroude sjamanisme, welke diepgeworteld is in de Mongoolse cultuur.
Mongolië is bijna 38 keer zo groot als Nederland. En heeft slechts 3 miljoen inwoners. Waarvan 1,8 miljoen in de hoofdstad wonen. Wat betekent dat er buiten de hoofdstad, in een gebied dat ruim 37 keer zo groot is als Nederland, slechts 1,2 miljoen mensen wonen. Even ter vergelijking: als Mongolië even dichtbevolkt was geweest als Nederland hadden er 646 miljoen mensen in Mongolië gewoond. En als Nederland even dunbevolkt was geweest als Mongolië hadden er in Nederland slechts ruim 2100 mensen gewoond in plaats van 17 miljoen!
Nergui en Nara laten ons, zoals gevraagd, de highlights én de meest bijzondere maar nog weinig bezochte plekken zien. We zijn overdonderd door het natuurschoon en de kennismaking met het leven van de gastvrije nomaden.
Op de vijfde dag komen we in een wonderlijk en mystiek landschap terecht. Middeleeuwse monniken bouwden hier een klooster in een verborgen oase tussen hoge rotsen. Zodra je naar boven klimt kom je op een soort van plateau terecht van meerdere kilometers lang en breed. Met formaties van hard gesteente waar het zachtere gesteente in de loop der eeuwen is uitgesleten, waardoor wondermooie vormen zijn ontstaan. Het gebied wordt door de lokale bevolking gezien als een verblijfsplaats van de goden. Mensen gaan hier naar toe als ze “ergens in hun leven” hun ziel zijn kwijtgeraakt.
‘Zou ik ook wel eens mijn ziel zijn kwijtgeraakt?’, vraag ik me af. Het zou zó maar kunnen! Het lijkt me dan ook een goede gelegenheid om de mountain-spirits te vragen mijn ziel terug te brengen, mocht die er vandoor zijn gegaan. Je doet dit door een steen te leggen op één van de vele gebedsstapels die hier in de loop der tijd zijn aangebracht. Ik zoek een mooie plek uit voor mijn steen. Alhoewel bij mij het westerse denken sterker ontwikkeld is dan de wereld van sjamanen, natuurkrachten en geesten, ráákt het me.
Eenmaal terug bij de jeep kruipt er een slang over het pad. Ik begrijp de lyrische reactie van Nara niet zo goed. Het blijkt echter dat de wind wegviel toen wij boven op het plateau waren. Hebben we dat gemerkt? Ja! Het blijkt dat het wegvallen van de wind betekent dat de goden je aanwezigheid accepteren. En als je dan óók nog een slang ziet is dat het teken dat de goden het (zelfs) goed met je voor hebben en je (dus) een lang, gezond en gelukkig leven zult hebben. Nara’s dag kan niet meer stuk. Het is een aardigheid om te zien hoe ze binnen een paar minuten haar eigen wensen (genoeg geld om van te leven, meer aanzien t.a.v haar status als “excellente gids” en de door haar zeer gewenste re-immigratie van haar zoon/schoondochter/kleinzoon vanuit Duitsland terug naar Mongolië) weet om te buigen naar een belofte van de goden.
Na een week barst de bom, geheel onverwacht. We zitten in de jeep en zijn bijna bij Ongiin Khiid. We hebben Nara, zoals afgesproken, het geld gegeven voor de eerste zeven dagen. Nara telt het geld na. Klaarblijkelijk is er iets niet goed. Ze kijkt boos en slaat opnieuw aan het tellen. En dan begint het feest. Ze blijkt niet gewoon boos, nee, ze wordt verschrikkelijk boos. Wat we precies verkeerd hebben gedaan begrijpen we niet helemaal. We hadden toch afgesproken dat ze in Mongoolse tugrik betaald zou worden ipv in dollars? Wat we wél begrijpen is dat ze zich door ons behandeld voelt als een tweederangs gids, dit terwijl zij, en ze vertelt het ons nóg maar een keer, de állerbeste gids van heel Mongolië is! Gelukkig zijn we ondertussen bij de ruïnes van de oude kloosterstad aangekomen. Nara weigert met ons mee te gaan, wat we niet erg vinden, integendeel.
Manlief en ik zijn naar de top van de kloosterstad geklauterd en zitten aangedaan om ons heen te kijken. Genieten van het fantastische uitzicht lukt niet echt. We nemen de betaling aan Nara nog een keer met elkaar door en plotseling gaat er een lichtje branden: we hebben ons vergist in de wisselkoers en Nara minder geld gegeven dan afgesproken. Dát is de reden van haar woedeaanval! Opgelucht dat we nu snappen wat het probleem is wandelen we terug naar de jeep. Nara zit op een muurtje, nog helemaal in haar emoties verstrikt. Dus richten we ons naar Nergui en leggen hem uit wat we zojuist ontdekt hebben. Dat we ons vergist hebben in de wisselkoers. Dat dit helemaal onze bedoeling niet was. En dat we het bedrag natuurlijk meteen zullen aanvullen. Nergui loopt opgelucht naar Nara en legt haar uit wat wij net aan hem verteld hebben. Het harde pantser van Nara veranderd van de ene op de andere seconde. Huilend valt ze me in de armen. ‘Ik dacht dat je niet begreep dat ik de beste gids ben’, snikt ze. Ik vertel haar dat ik haar de állerbeste gids van heel Mongolië vind en dat ze me geweldig veel leert over het land. En dat laatste is écht waar.
Nara pakt gelukkig meteen haar rol als excellente gids weer op zich. We reizen nog twee weken samen met Nergui en Nara, in kwetsbare harmonie, door het práchtige Mongoolse land. Maar ter geruststelling voor iedereen die met ons op reis gaat naar Mongolië: we geven je de allerbeste gids van Mongolië zéker niet mee!
© NativeTravel
Reisblog Vietnam – Vietnamese Eend
We kiezen, heel bewust, voor het inzetten van lokale reisbegeleiders.Omdat het inzetten van een Nederlandse reisbegeleider een reis onnodig duur maakt. Omdat zelfs de beste Nederlandse reisbegeleider niet de lokale kennis heeft die een inlandse gids wél heeft. Omdat een lokale reisbegeleider onze reizigers véél beter in contact kan brengen met de lokale bevolking. Hij of zij is immers ‘één van hen’, spreekt hun taal en kan hierdoor onze klanten écht kennis laten maken met de locals en hun dagelijkse leven. En misschien wel het belangrijkste: we willen een bijdrage leveren aan de lokale werkgelegenheid. Waardoor mensen de opleiding van hun kinderen kunnen bekostigen en gebruik kunnen maken van medische voorzieningen wanneer dit nodig is.
Je zult ongetwijfeld begrijpen dat we in de samenwerking met onze lokale reisuitvoerders niet over één nacht ijs gaan. En ook geen genoegen nemen met twee, drie of vier nachtjes. We besteden minimaal drie jaar aan het opbouwen en bestendigen van de samenwerkingsrelatie met een lokale reisuitvoerder voordat we met elkaar in zee gaan. Want het is belangrijk dat zíj weten wat wij willen en dat wíj weten wat ze écht kunnen.
Zo is er in Vietnam onze vriendelijke, altijd bescheiden en honderd procent betrouwbare Tuan, die door zijn vrienden “Duck” wordt genoemd. Ik heb lange tijd geen idee waar zijn bijnaam vandaan komt en als ik het hem vraag glimlacht hij slechts. In de eerste jaren moeten we aan elkaar wennen. ‘Ik weet niet zo goed of ik het tegen je mag zeggen als ik denk dat je de volgorde in jouw reisvoorstellen beter kunt wijzigen’, is één van zijn vragen. ‘Ja gráág juist, Tuan’, antwoord ik. ‘Jij kent Vietnam veel beter dan wij het land ooit zullen leren kennen en we hebben jou nodig om ons te helpen de reizen voor onze klanten zo mooi mogelijk te maken!’. Sinds die tijd krijgen we ongezouten feedback op onze reisvoorstellen en komt Tuan voortdurend met leuke nieuwe ideeën op de proppen. Precies wat we graag willen!
Een aantal jaren geleden kwam ik op internet een artikel tegen over een afgelegen streek in noord-Vietnam. Geschreven in het Frans, een taal die ik niet goed beheers. Maar ik begreep voldoende om te weten: híer wil ik naar toe om te bekijken of we er homestay-trektochten kunnen uitzetten! Trektochten die de natuur en cultuur intact houden, de plaatselijke bevolking de gelegenheid biedt om een nieuwe inkomstenbron aan te boren én voor onze reizigers een bijzondere belevenis zijn!
Als ik mijn plan aan Tuan voorleg zegt hij: ‘Ik heb geen idee of het uitvoerbaar is maar ik ga voor je op zoek naar de mogelijkheden!’ Na een paar weken ontvang ik een enthousiast mailtje. Tuan heeft contact kunnen leggen met een aantal lokale partijen. En men staat er positief tegenover om een trektocht door het gebied te faciliteren waarbij onze reizigers iedere nacht bij een andere bergstam zullen verblijven. We zullen er alleen wél een ’special permit’ voor nodig hebben van de plaatselijke district-chief. ‘Geef me nog even wat tijd en dan gaan we er samen naar toe’, stelt Tuan voor.
Een paar maanden later is het zover. Samen met mijn jongste zoon reis ik af naar Vietnam. Jongste kijkt zijn ogen uit en verklaart Vietnam, met het ongebreidelde enthousiasme van een tiener, al de tweede reisdag tot zijn lievelingsland.
De reis per auto naar het afgelegen noorden is lang, mooi en af en toe flink hobbelig. Tuan blijkt bij aankomst alles keurig geregeld te hebben. In de plaats waar de trekking start staan de jongens, die tijdens de tocht voor het vervoer van de bagage en onze maaltijden zullen zorgen, ons al op te wachten. Eén van de bagage-jongens blijkt tevens kok en voor iedereen is er schoon beddengoed en een klamboe aanwezig.
Op de eerste avond van de trektocht, als we gezellig aan de vers geplukte groene thee zitten met onze Pa Then-gastfamilie, blijkt dat de ‘special permit’ zeer serieus wordt genomen. Twee beambten van het districtskantoor komen, in vol ornaat, op hun brommertjes en in het pikkedonker, over de smalle bergpaden naar ons logeeradres. Ze onderwerpen onze papieren aan een minutieus onderzoek en ontdooien pas als alles in orde blijkt. Ze drinken nog gezellig het thee opvolgende borreltje met ons mee voordat ze weer vertrekken. Het moet geen pretje zijn om over de smalle bergpaden, vol met kuilen en rotsblokken, terug te rijden naar de stad. Maar beide heren stappen onvervaard op hun brommertjes voor de lange reis terug. Als we een poosje later in ons bed kruipen horen we ze nog steeds door het lager gelegen gebergte brommen.
Iedere dag logeren we bij een andere bergstam. De families zijn uiterst gastvrij en vinden het net zo leuk dat wij hun gasten zijn als dat wij het vinden om hun gast te mogen zijn. Het is een geweldige ervaring om door dit uitgesproken mooie gebied te trekken en kennis te maken met het leven van deze mensen. Sommige families blijken bij aankomst al hun buren en familieleden uitgenodigd te hebben. Want iedereen wil “die mensen uit dat verre vreemde land” wel eens in levende lijve bekijken. De gezellige Red Dzao familie waar we logeren maakt het nog wel het meest bont. We zitten tijdens de maaltijd met maar liefst 14 Red Dzao rond de schalen met lekkernijen en flessen met zelfgestookte sterke drank. Ze blijken een bijzonder welkomstritueel te hebben. Ieder lid van de stam komt een keertje naast de gasten zitten. Eerst aan de linkerkant van de gast en daarna aan de rechterkant. Als men links van de gast komt zitten schenken ze zichzelf en de gast een glaasje sterke drank in welke je vervolgens gebroederlijk achterover hoort te slaan. Aan de rechterkant zittend herhaalt dit ritueel zich. Ik ben niet een liefhebber van sterke drank en de gedachte aan 28 glaasjes van dit brouwsel lokt me nou niet bepaald aan. Ik neem dus telkens alleen een heel klein nipje en laat Tuan een leugentje om bestwil aan de Red Dzao vertellen: dat ik de drank héél lekker vind, maar niet gewend ben aan alcohol en daarom maar één klein slokje per keer kan drinken. Jongste laat zich het ritueel echter heerlijk smaken. Nadat hij twee Red Dzao naast zich heeft gehad vind ik het meer dan genoeg geweest. Tuan ziet mijn bezorgde blik. ‘Een opvoeding van jaren zal niet in één avond teniet worden gedaan’, fluistert hij me toe. Hij krijgt gelijk. Na nog twee glaasjes geeft ook jongste het op. We vervolgen het ritueel met een glaasje sterke drank voor de Red Dzao en een glaasje mineraalwater voor ons.
Tijdens de trekking valt het me op dat Tuan een eigenaardig loopje heeft. Bergopwaarts zet hij zijn voeten ruimschoots met de tenen naar buiten neer, waardoor hij een waggelende beweging maakt. We kennen elkaar ondertussen al zo lang dat ik er een grapje over durf te maken. ‘Hé, Tuan, weet je dat je ook gewoon met je tenen naar voren kunt lopen?’ En dan wordt me eindelijk duidelijk waar zijn bijnaam vandaan komt. ‘Je hebt het geheim ontdekt’, lacht Tuan, ‘dit is waarom mijn vrienden me Duck noemen, ik loop als een eend!’
© NativeTravel
Reisblog – Altijd in vakantiestemming!
Buiten regent het, een miezerige Hollandse kantoordag, maar wij zijn bezig met de móóiste reisbestemmingen. Een heerlijk aspect van het vak! Vandaag staat op de to-do-list het tot in de puntjes uitwerken van reisaanvragen. Een jong stel met een beperkt budget die tóch een mooie reis van drie weken door Vietnam willen. Een ouder echtpaar die Laos en Cambodja willen beleven. Vriendinnen die een combi willen van twee van onze reisprogramma’s door Vietnam. Een gezin met tieners die een 8-daagse fietsreis gaan maken door Sri Lanka. Een groep mannen die een stoere trekking willen door de Himalaya’s. En een alleenreizende vrouw die nog nooit buiten Europa is geweest maar héél graag, mét reisbegeleider, naar India wil om o.a. de Taj Mahal, de ghats van Varanasi en de Kamasutra-tempels van Khajuraho te bewonderen. Onze werkdag voelt als vakantie!
© NativeTravel